Na današnji dan 1920. godine rodio se američki pisac njemačkog porijekla-Čarls Bukovski. Čini mi se da je danas u pop kulturi jedan od najcitiranijih pisaca, a da se publika koja je čitala djela Bukovskog dijeli na one koji ga mrze ili koji ga obožavaju. Posebno uzimajući u obzir današnje pokrete feminizma, djelo i lik Bukovskog se odbacuju. Ali o tome kakvi su pisci bili ljudi, bolje je da ne raspravljamo. S obzirom da sve dobro što je napisano na ovom svijetu, dolazi često od onih koji su na različite načine dotaknuli dno u svom životu. Ponekad mi se čini da jedino ta tuga i nesreća mogu da stvore dobru umjetnost.
Bukovski je rođen u Njemačkoj, tačnije u Andernahu kao Hajnrih Karl (Henri Čarls) Bukovski Mlađi. Otac mu je bio američki vojnik, a majka Katarina Fet Njemica. Samo dvije godine nakon njegovog rođenja, porodica Bukovski seli se u Los Anđeles, grad koji je obilježio stvaranje ovog pisca. Kako je dvadeseti vijek u svijetu bio buran, između dva svjetska rata nastupila je i velika ekonomska kriza koja je zahvatila i Ameriku. Upravo zbog toga njegov otac je često mijenjao posao i time bio frustriran i nezadovoljan. To se naravno odražavalo na život porodice Bukovski, jer je otac često maltretirao dječaka. O ovim momentima iz svoga djetinjstva, Bukovski kasnije piše u romanu „Ham on Rye“. Pubertet mu nije olakšao već teško djetinjstvo, pa su adolescentske akne te koje su povećavale traumatičnu stvarnost dječaka. Tako se on ubrzo okreće alkoholizmu, ali tu se rađa i ljubav prema knjigama. Jedan od uzora mu je bio i Ernest Hemingvej. Čarls kao mladić napušta koledž i zbog svađe sa ocem, napušta i rođenu kuću. Nije želio da ide u vojsku, pa je tako lutao kao beskućnik radeći povremeno neke poslove. Prva priča koja je objavljena jeste „Aftermath ofa Lenghty Rejection Slip“, i tada se u mladiću budi želja da živi od pisanja. Odlazi u Njujork, pokušavajući i da ostvari taj san, ali u ovom velikom gradu ostaje nezapažen i vraća se u Los Anđeles. Od 1947. do 1952. godine prestaje skoro skroz da piše, a baš tada upoznaje i Dženet Koneli Bejker, sa kojom ostaje u vezi deset godina. Čarls i Dženet su se previše opijali, pa je tako Čarls 1955. godine završio u bolnici zbog unutrašnjeg krvarenja izazvanog alkoholizmom. Tada odlučuje da prekine sa Dženet i da otkaz u pošti. Kreće opet da piše, ali ovaj put poeziju. Tada se ženi i Barbarom Frej, bogatom vlasnicom literarnog časopisa „Arlekin“. U tom periodu Bukovski radi kao novinar i objavljuje nekoliko pjesama. Ali ni ova romansa nije dugo potrajala, pa se 1958. razvodi i zapošljava opet u pošti. Tada nastaje i ideja za njegov najpoznatiji roman „Pošta“.
Tek šezdesetih karijera ovog pisca kreće uzbrdnom putanjom. Krenuo je kao i mnogi drugi sa underground časopisima, a 1959. objavljuje svoju prvu zbirku pjesama. Već 1970. godine definitivno daje otkaz u pošti, kada mu je ponuđena mjesečna stipendija od sto dolara, samo da se posveti pisanju. Te iste godine, upoznaje Lindu King, i sa njom provodi nekoliko godina. U tom periodu pisao je i svoj roman ,,Pošta“. Njegova popularnost je krenula da raste, a njegov stil obilježen je kao surov, direktan i često vulgaran. Akademski krugovi ga nisu priznavali, ali već 1973. godine snima se i film „Bukowski“. Pisac tada putuje širom Evrope i Amerike, a 1976. sreće Lindu Li Bejli, i sa njom se ženi 1985. godine. Tada Čarls kreće da pripada kremu američkog društva, vozeći crni BMW i družeći se sa nekim od najpoznatijih faca Holivuda, uključujući i Šon Pena, ali i grupom U2, koja mu čak posvjećuje i jednu pjesmu na koncertu u Los Anđelesu. Umire 9. marta 1994. godine od leukemije.
Bukovski je jedan od rijetkih pisaca koji su uspjeli dobiti veliko priznanje u toku svog života. Iza njega ostalo je mnogo pjesama i romana. Čovjek čiji su uzori bili Hemingvej, Dostojevski, Džon Fante, Selin i mnogi drugi…
I da jedna lijepa knjiška preporuka- Naime, Džon Fante je napisao krasnu knjigu ,,Upitaj prah“, a baš za ovu knjigu Bukovski je napisao i uvodnu riječ, koja je po mom mišljenju, jedna od najljepši u književnosti.
Za kraj ne bih da ulazim u lik Bukovskog, ostaće zauvijek jedna enigma. Ali kao što sam Ćosićeva djela sa književne perspektive odvojila od njegovog privatnog života i ličnosti, tako bih voljela isto da uradim i sa Bukovskim. Njegova djela propraćena su nekom njegovom, ličnom istinom, njegova upornost da tek sa 49 godina objavi svoj prvi roman, ostaju ipak nešto ljudski veliko. I bez obzira na to kako ćete gledati na burni život ovog pisca, ne može se zanemariti činjenica da je jedan od najvećih američkih pisaca.
„Ljudi koje svi vole ne mijenjaju svijet.“
Rekao je jednom negdje, neki tužni, utučeni i vjerovatno pijani Čarls Bukovski.
