Na današnji dan 1741. godine u svijetu je zavladala potpuna tišina zbog smrti velikog kompozitora i violiniste Antonija Vivaldija, a samo devet godina kasnije, na isti dan, pridružio mu se, u nekom drugom svijetu i neprevaziđeni kompozitor, orguljaš i čembalista Johan Sebastijan Bah.

Koliko su ova dva čovjeka uticala na razvoj muzike, govori samo činjenica da se njihove kompozicije i danas sviraju i da njihova djela čine obavezno štivo muzičkih akademija širom svijeta.

Antonio Vivaldi je rođen u u Veneciji 04. marta 1678. godine, a umro je u Beču 28. jula 1741. godine. Bio je veliki kompozitor, sveštenik i violinista. Njegovo prvo djelo „Kamerna sonata za dvije violine i violončelo“ objavio je 1705. godine, a za svog života komponovao je 417 koncerta za orkestar i solističke instrumente, 23 simfonije, 61 končerto groso, 46 opere, 38 kantata i nekoliko kompozicija duhovne muzike. Najvažnije njegovo djelo je „Četiri godišnja doba“ gdje tonovima detaljno dočarava prirodu. Kada mu je bilo 35 godina, komponovao je „Harmonijske imaginacije“ i tome očarao sve ljubitelje muzike, a jednom prilikom ga je u Parizu čuo i francuski kralj Luj XV. I pošto je kralj bio očaran Vivaldijem, pozvao ga je da svira na njegovom vjenčanju, kao i onda kada su mu se rodile dvije kćeri bliznakinje. Tih godina Vivaldi je svoja djela izvodio pred najuticajnijim vladarima Evrope. Zbog toga što nije mogao zaštiti svoja autorska prava, prestao je da štampa svoja djela i to se nažalost loše odrazilo na karijeru ovog kompozitora. Većina djela je na taj način izgubljena, a interesovanje za njegovu muziku počeloje da slabi. Kompozitor je izgubio većinu svojih prihoda, pa je sahranjen sasvim skromno. Njegove „Četiri sezone“ i danas važe za jedno od najpoznatijih djela barokne muzike.

Sa druge strane Johan Sebastijan Bah rođen je 31. marta 1685. godine u Eisenahu u Njemačkoj, a umire 28. jula 1750. godine u Lajpcigu. Ostao je siroče sa samo 9 godina, a tada već kreće da prepisuje djela velikih kompozitora, što mu omogućuje sticanje savršene tehnike pisanja. Bah se bavio svim žanrovima muzike, a bio je duboko religiozan. Tako je u mnogim svojim kompozicijama spajao tradicije protestantskih horova sa tradicijama južne njemačke, italijanske i francuske škole. Bah je napisao sljedeća instrumentalna djela: šest brandenburški koncerata, dva koncerta za violinu i orkestar, koncert za dvije violine, sedam klavirskih koncerata, tri koncerta za dva klavira, dva koncerta za tri klavira i koncert za četiri klavira, te još mnogo djela za orgulje. Ovaj kompozitor ostao je poštovan širom svijeta, a njegovu veličinu iskazali su Betoven i Gete. Betoven je za Baha rekao: Ne Bah (bach = potok) već more trebao bi se zvati zbog svoga beskrajnog znanja i umijeća, zbog nepresušnog vrela iz kojih je crpio svoje melodije i harmonije. Gete je izjavio jednom prilikom: Kad slušam izvođenje Bahove muzike, tada je čitavo moje biće potreseno i čini mi se kao da mi ne trebaju uši, oči, niti ostala čula.   

Iako rođeni u samo nekoliko godina razlike, ova dva velika kompozitora su bila mnogo različita. Dok je Bah bio produhovljeni i uzorni kompozitor, Vivaldi je bio okarakterisan kao „loš momak“, pali sveštenik koji je prekršio svoje zavjete i obišao Evropu sa svoje dvije ljubavnice. Budući da je imao podršku bogatih talijanskih sponzora, Vivaldi je na početku objavljivao knjige svojih djela. Bah je u to vrijeme bio u službi njemačkog princa koji je posjedovao tu najdragocjeniju kolekciju: biblioteku. Baš je tamo proučavao Vivaldijeve koncerte, savladavajući ih i dodajući im; ovo je bila kritična kombinacija u istoriji muzike i okupila je dva od četiri velika uma visokog baroka (Handel i Telemann bila su druga dva).